நல்லது செய்ய எதுக்கு கூச்சம் ...

                                         அப்போ நான் திருநெல்வேலில படிச்க்கிட்டு இருந்த சமயம் , ஊருக்கு போறதுக்காக பஸ் ஏறி உக்காந்தேன் . நான் ஏறின அதே பஸ்சுல அழுக்கு டிரஸ் போட்ட  பெரியவர் ஒருத்தர்  மூணு பேர் உக்காரவேண்டிய ஒரு சீட்டுல படுத்துக்கிடந்தார் . பஸ்சில் கூட்டம் சேர்ந்தவுடனே எழுந்து உக்காந்துட்டாரு ஆனா அவரு பக்கத்துல உக்காரதுக்கு யாருக்குமே மனசு வரல , கடைசியா கூட்டம் அதிகமாகி அவர் பக்கத்துல ரெண்டு பேரு உக்காந்துட்டாங்க . நான் கடைசி சீட்டுல உக்காந்து இருந்தேன் . அவரு எனக்கு ஒரு ரெண்டு சீட்டு தள்ளி உக்காந்து இருந்தாரு, மதுரைக்கி அவர் டிக்கெட் கேட்டது என் காதில் நன்றாகவே விழுந்தது . அருவருப்பை மீறிய பரிதாபத்துடன் அவரை எல்லோரும் பார்த்துக் கொண்டிருக்க அவரோ ஒரு சின்னக் குழந்தை சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்த ரொட்டித் துண்டையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். பஸ் ஒரு மணி நேரம் கழித்து கேண்டீனில் நின்றது , அவரர் தாங்கள் சாப்பிட ஏதாவது வாங்கிக் கொண்டு பஸ்ஸில் ஏறினார்கள் , என்னிடம் இருந்த கடைசி பத்து ரூபாயை கொண்டு ஒரு பிஸ்கட் பாக்கெட் வாங்கிக் கொண்டு வண்டியில் ஏறினேன் . எல்லோரும்  தாங்கள் வாங்கிய தின் பண்டங்களை கொறிக்க தொடங்கினார்கள் . எங்கேயாவது ஒரு பாக்கெட்  பிரிக்கும் சத்தம் கேட்டால் ,அந்த சத்தம் வந்த திசையை நோக்கி தலை திருப்பி கையை நீட்டுவார் அந்த பெரியவர் , அவர்களும் பெரியவருக்கு  தின்ன கொஞ்சம் தருவார்கள் . என் பக்கத்தில் சுமார் முப்பது வயது இருக்கக் கூடிய ஒருவன் தான் வாங்கி வந்த கடலை பொட்டலத்தை மிகவும் நுட்பமாக யாருக்கும் சத்தம் கேட்டகாமல் மெல்ல திறந்து அந்த பெரியவருக்கு தெரியாமல் சாப்பிட்டு  முடித்து விட்டான் . இன்னொருவனோ அந்த பெரியவர் கை நீட்ட , அதை கவனிக்காதவன் போல சாப்பிட்டுக் கொண்டே இருந்தான் . இவர்களுக்கு மத்தியில் கையில் பிஸ்கட் பாக்கெட்டுடன் என்ன செய்வதென தெரியாமல் நான் உக்கார்ந்து கொண்டிருந்தேன் . பெரியவரின் கவனம் பிரிக்கப் படாத என் ரொட்டி பாக்கெட்டின் மேல் திரும்பியது ,

அவருக்கு அப்படியே கொடுத்து விடலாம் என்று எண்ணிக்கொண்டே இருக்கையில் என்னுடைய நிறுத்தம் வர இறங்கி விட்டேன் கையில் அந்த பாக்கெட்டுடன். என் பக்கத்தில்  உக்காந்திருந்த அந்த இரண்டு பேரை விட என்னை நான் கேவலமாய் உணர்ந்தேன்.